Ze hebben als eerste natte voeten en weten als geen ander hoe het water van de Friese Meren smaakt. Peilers op een skûtsje trotseren weer, wind en golven om te voorkomen dat het zwaard de grond raakt en kostbare tijd verloren gaat. De komende weken spreken we nog 3 van hen.
De SKS is begonnen. Eindelijk. Dat vindt Gjalt Bosma (17) ook. Vorig jaar werd hij aan de bemanning van het Lemster skûtsje toegevoegd. Maar ja, corona hè. Gelukkig konden er nog een paar andere wedstrijden worden gezeild, Lemmer Ahoy bijvoorbeeld. Dat smaakte sowieso naar meer. Gjalt: “Skûtsjesilen giet der altyd fanatyk oan ta. It is hurd wurkjen en in echte teamsport. Ik bin ek fanatyk, kin ek net goed tsjin myn ferlies trouwens, dus ik probearje altyd myn konsintraasje derby te hâlden.”
“Ast wetter oer dy hinne krijst dan wist seker dat it skûtsje hurd giet”
Door continu de peilstok in het water te steken kun je de diepte meten. Zo weet de zwaardenman hoe ver het zwaard in het water kan. Gjalt: “It is in moai plak, mar ek in swier plak. Do dochst de hiele tiid deselde beweging mei dyn earm en do hast kracht nedich om it swurd djip yn it wetter te traapjen. Dêr train ik ek foar. De earms mei gewichten en fuotbal helpt foar de beenspieren.”
Genietsjen
“As peiler sitst fol yn de spanning. It giet hurd en skeef, do wurdst hielendal wiet en bist konsintreard. Op dat plak krijst dus net in hiel soad mei fan de wedstryd, mar toch genietest wol hiel bot. As de sinne skynt sit ik lekker yn koarte broek en mei hurde wyn en rein ha ik in sylpak oan. Ik ha altiten wiete fuotten, mar ik bin nea kâld. It is hearlik, want ast wetter oer dy hinne krijst dan wist seker dat it skûtsje hurd giet!”
“Ik tink dat it in moai jier wurden giet. Wy hawwe in goeie bemanning, alles moai op oarder en wy hawwe it moaiste skûtsje fan de float.”
